„Nie umiera ten, Kto trwa w pamięci żywych”. Ze smutkiem zawiadamiamy, że 18 listopada 2023 roku odszedł od nas w wieku 91 lat, nasz Kochany Tata, Dziadek i Pradziadek ś+p Stefan Jasiulewicz Pogrzeb odbędzie się w czwartek, 23 listopada 2023 roku o godz. 11.10 na starym cmentarzu komunalnym przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze. Wystawienie w kaplicy o godz. 10.40. Pogrążona w

Katalog HELENA PAŹDZIOCH, 2021-03-08LICHEŃ STARYEdukacja czytelnicza, Scenariusze"Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych"- scenariusz Zaduszek poetyckich Scenariusz i reżyseria mgr Helena Paździoch Nauczyciel bibliotekarz Zespołu Szkół im. m. Kopernika w Koninie Zaduszki Poetyckie "Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych" scenariusz wieczoru poetycko - muzycznego Sceneria: Miejscem wystawienia Zaduszek jest świetlica szkolna. Stoliki nakryte brązowymi serwetami, na nich rozsypane liście, położone świece oraz tomiki poezji autorów, których pamięci poświęcony jest spektakl. Na scenie recytatorzy siedzący w półokręgu, nad nimi ekran na którym wyświetlana będzie prezentacja multimedialna. Na brzegu sceny galeria zdjęć poetów - przy każdym świeca, która zostanie zapalona podczas apelu. Nastrój tajemniczy i niezwykły, spowodowany blaskiem i zapachem świec. Występują uczniowie z aktywu bibliotecznego Powitanie: Gości witają nauczyciele bibliotekarze Helena Paździoch, Wanda Chmielewska , Jarosław Józefacki Jarosław Józefacki serdecznie witamy na Zaduszkach Poetyckich - zaproszonych gości dyrekcję szkoły - nazwiska emerytowanych wicedyrektorów- ( nazwiska) Dziękujemy, że przyjęliście państwo nasze zaproszenie Witamy was drodzy uczniowie. Helena Paździoch Myślą przewodnią dzisiejszego spektaklu będą słowa ks. Jana Twardowskiego " Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych". W takim oto klimacie będziemy wędrować wśród poezji Wisławy Szymborskiej, Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza, Karola Wojtyły, Sławomira Mrożka i ks. Jana Twardowskiego - poetów, którzy już odeszli, lecz pozostawili nam część siebie, swoje myśli i słowa, które są drogą do piękna i wieczności. Lecz oni ciągle przecież żywi Nadal wytrwale są wśród nas Ich dusze przy nas pozostały Tylko ich ciała zabrał czas. Wanda Chmielewska Przed Państwem czas zadumy, refleksji i emocji w poetyckim wydaniu. Zapraszamy do obejrzenia i wysłuchania spektaklu I. Utwór muzyczny w tle: Wokaliza W. Killar Recytator 1 - Marisa Dylewska Kiedy w szarości pradawnego czasu Bóg czynił rzeczy Stworzył słońce: I słońce przychodzi i odchodzi i znowu wraca. Stworzył księżyc: I księżyc przychodzi i odchodzi i znowu wraca. Stworzył człowieka: I człowiek przychodzi i odchodzi i nie wraca nigdy. W. Bellon Recytator 2 - Patrycja Pietrala Pod kołdrą gwiaździstą do snu się dzień ułożył, Patrzę w ogród przez okno: w ogrodzie jest ciemno. I myślę: jestem człowiek, którego Bóg stworzył, O każdej dnia godzinie śmierć wisi nade mną. J. Lechoń „ Pycha” NARRATOR 1 - Klaudia Skowrońska "Życie ludzkie jest jak iskra, jak płomyk zdmuchnięty powiewem wiatru, jak wiersz niedokończony – błyska i gaśnie". Ale czy człowiek umierając odchodzi naprawdę? W głębi serca wierzymy, że nie. Pozostają wspomnienia…. Są one naszym największym skarbem. Dzięki nim możemy tych, którzy odeszli zachować w naszych sercach na zawsze. Lecz oni ciągle przecież żywi Nadal wytrwale są wśród nas Ich dusze przy nas pozostały Tylko ich ciała zabrał czas II. Utwór muzyczny: „ Zapal świeczkę” - Dżem - prezentacja multimedialna Prezentacja multimedialna - w czasie trwania utworu, zapalane są świece ustawione na stolikach i przy fotografiach poetów. NARRATOR 2- Marcelina Lutkowska Listopad... Przyroda powoli zamiera, wcześnie zapada zmierzch. Otula ziemię płaszczem mgieł, które niosą ze sobą głos kościelnych dzwonów i głośne bicie zegara odmierzającego czas. Wielu z nas słysząc to, zatrzymuje się w zamyśleniu nad swoim życiem i tym, że w niewiadomej godzinie dzwon zabije i nam. Będziemy rozliczeni z tego jak żyliśmy. Wszystko czego doświadczyliśmy, chwile radosne i smutne, przejdą do przeszłości i choćbyśmy chcieli nie wrócą. Na co dzień o tym nie myślimy, ale święto Wszystkich Świętych, Dzień Zaduszny, to dni, które skłaniają nas do , refleksji nad życiem, śmiercią, nad przemijaniem. Odwiedzamy cmentarze. Wspominamy tych, którzy „ poprzedzili nas do wieczności”. Recytator 3 - Paulina Barwinek Na cmentarzu krzyże, krzyże, Pomniki kamienne. Kwiaty jakby łzą przyćmione, Pajęczyny senne. Z każdego kształtu ucz się przemijania Rzeczy, niesionych nieustanna falą, A żebyś umiał żegnać się bez żalu, Kiedy nadejdzie chwila pożegnania M. Jastrun – „ Spotkanie w czasie” Recytator 4 Martyna Zacharek Z drzew na ziemię wśród deszczu, co siecze, Lecą liście zmartwiałe, znużone… Z prochu powstał jak one człowiecze, W proch się kiedyś obrócisz jak one. Ale pomnij, że w stworzeń godzinie Bóg w proch ziemski Swojego tchnął Ducha, A co z Boga poczęte – nie zginie, Jeno w niebo jak płomień wybucha! Z drzew na ziemię wśród deszczu, co siecze, Lecą liście zmartwiałe, znużone…. Z prochuś powstał jak one, człowiecze, Lecz nie samym tyś prochem jak one „ W listopadzie” Zarębina NARRATOR 1 - Klaudia Skowrońska Zaduszki poetyckie wprowadzają nastrój refleksji, nad mijającym czasem, kruchością naszego doczesnego życia i nieodwracalnymi wyrokami losu. Zatrzymajmy się na chwilę w wirze codziennych obowiązków, zastanówmy się nad sensem istnienia, dotrzyjmy w głąb własnych myśli, przeżyjmy chwilę skupienia i skierujmy myśli ku nieobecnym bliskim i tym których nie znaliśmy. Tym, którzy pozostawili nam swoje dobro, część siebie - ku nieobecnym poetom. Recytator 5 - Cezary Strugliński A choć ich życia płomień zgasł, W różnych się dziełach dalej pali… Płonie i w nas. Bo nic nie znika, nic nie ginie: Praca ni miłość, Śmiech ni łza, W każdym tygodniu, dniu godzinie, Chociaż w odmiennej formie - trwa. NARRATOR 2 - Marcelina Lutkowska Przywołajmy tych wielkich ludzi, którzy odeszli: Stańcie wśród nas ! Prezentacja multimedialna zdjęć poetów. W tle utwór muzyczny: III . Wokaliza W. Killar Sławomirze Mrożku - Dramaturgu, satyryku, rysowniku. Autorze opowiadań o tematyce filozoficznej, politycznej, obyczajowej i psychologicznej. Chociaż wiele lat spędziłeś poza granicami Polski, nie była Ci obojętna jej historia i tradycja kulturowa .W swoich utworach poruszałeś tematy uniwersalne, takie jak wolność czy zagrożenia jakie niesie współczesna cywilizacja; Ty twierdziłeś : „Hipotezy - wszystko jest hipotezą. Tylko jedno wiemy na pewno: że umrzemy. Ale za to w to nie wierzymy”. Czesławie Miłoszu - Noblisto wielki poeto - wizjonerze, moralisto. W swoich utworach dążyłeś do wiernego odwzorowania rzeczywistości. Odnosiłeś się do doświadczeń ludzkiej cywilizacji. Wisławo Szymborska - Poetko, krytyku literacki, noblistko. Twoja poezja precyzyjnie odsłaniała prawa biologii i działania historii na ludzką rzeczywistość. Bohaterem Twoich wierszy jest człowiek „ żyje, więc się myli”. Człowiek w Twych utworach to istota bezbronna i omylna podlegająca wyobcowaniu i niespełnieniu, stale zagrożona w swym ludzkich nadziejach, z trudem porozumiewająca się z innymi. Te filozoficzno - psychologiczne problemy poruszałaś w swej poezji z dużą emocjonalną dyskrecją i dystansem myśliciela pobłażliwego wobec człowieczych słabości i urojeń. NARRATOR 1 - Klaudia Skowrońska Karolu Wojtyła - Papieżu Janie Pawle II, poeto, święty - ’święci nie przemijają” są ciągle aktualni, obecni, ich przykład porywa innych”. Stworzyłeś nowy styl papieskich obyczajów. Zmieniłeś oblicze papiestwa. Nazwany jesteś Duszpasterzem narodów . Pokochał Cię cały świat od Europy po Australię. Wszyscy znają Twoje imię, pamiętając ile dobrego uczyniłeś. Zbigniewie Herbercie – Często odwoływałeś się w swej twórczości do wątków mitologicznych. Chciałeś dotrzeć do istoty antycznych postaw jako prawzorów postępowania współczesnego człowieka. W swym klasycyzmie podkreślałeś wymiar moralny – dawne postaci, choć ogarnięte tą samą żądzą zła, co współcześnie, stanowią wzór samodoskonalenia się, dotarcia do istoty człowieczeństwa, do tego, co w człowieku jest najbardziej godne szacunku. W swoich utworach stawiałeś sobie pytanie o sens istnienia. Pokazałeś to w cyklu wierszy, których bohaterem jest wymyślona przez Ciebie postać Pana Cogito. Zadawałeś pytania o sens egzystencji ludzkiej w sytuacjach krańcowych – śmierci wobec przemocy i cynizmu ludzkości. Ks. Janie Twardowski – Księże, poeto, przedstawicielu współczesnej liryki religijnej. W Twojej poezji panuje Bóg na nowo objawiający się, przychodzący do człowieka poprzez Uśmiech , dobroć i błogosławieństwo. Nie ma w Twojej poezji podziałów politycznych, nie istnieje ideologia, zawsze dzieląca ludzi przegrodą zbudowana z uprzedzeń. Najważniejszym Tematem Twojej poezji jest relacja „ ja” do Chrystusa, jest świadectwem doświadczeń religijnych obejmujących całą rozciągłość czasową życia człowieka wkraczająca na wszystkie pola jego działania. Recytator 6 - Daniel Pawlikowski Nie przeminie wszystko, nie przeminie - kwiaty nie pogasną, choćby przyszło ręce nam złożyć i po prostu zasnąć. Pamięć czystej przyjaźni zostanie, smutna cisza świętojańskich ulic - po odlocie będziemy ziemię z utęsknieniem do ust jeszcze tulić. Nasze biedne ludzkie zmęczenie, serc otwartych mądrą życzliwość - po odlocie będzie się jeszcze coś ziemskiego po niebie śniło. Żywy ogień w dymiącym kominku, gdy herbatę w czajniku naparza - i sukienki od pierwszej Komuni, tak w nich siostrom było do twarzy. Tramwajowe przystanki i deszcze, i upały jak ogon pawi - zwykła rzodkiew, którą koń gryzie, telefony, budki z lodami. „ Opuszczającym ten świat ks. J. Twardowski Recytator 7 - Patrycja Pietrala - Kiedy umrę, zobaczę podszewkę świata. Drugą stronę, za ptakiem, górą i zachodem słońca. Wzywające odczytania prawdziwe znaczenie. Co się nie zgadzało, będzie sie zgadzało. Co było niepojęte, będzie pojęte. - A jeżeli nie ma podszewki świata? Jeżeli drozd na gałęzi nie jest wcale znakiem Tylko drozdem na gałęzi, jeżeli dzień i noc Następują po sobie nie dbając o sens I nie ma nic na tej ziemi, prócz tej ziemi? Gdyby tak było, to jednak zostanie Słowo raz obudzone przez nietrwałe usta, Które biegnie i biegnie, poseł niestrudzony, Na międzygwiezdne pola, w kołowrót galaktyk I protestuje, woła, krzyczy. „ Sens” Czesław Miłosz NARRATOR 2 - Marcelina Lutkowska Życie i śmierć, to tematy które nurtują i fascynują człowieka od zawsze. Narodziny i umieranie to odwieczny cykl rządzący wszystkimi prawami natury. Każdy przeżyty dzień zbliża nas do śmierci. Zanurzmy się dzisiaj w zadumie, jednak nie nad Śmiercią, ale nad Życiem, którego My niespokojne i poszukujące dusze, dotykamy codziennie: czujemy jego balast, czasem ciepły , budujący optymizm, czasem bolesny, wnoszący wiele cierpień. Nie poddajemy się – żyjemy. Nie ma nic piękniejszego niż życie….. cierpimy, kochamy, poszukujemy, podnosimy się, doświadczamy. .IV. Utwór muzyczny „ Wędrówka jedna życie jest człowieka” SDM- prezentacja multimedialna Recytator 8 – Klaudia Kazimierczak Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy. Z tej przyczyny zrodziliśmy się bez wprawy i pomrzemy bez rutyny. Choćbyśmy uczniami byli najtępszymi w szkole świata, nie będziemy repetować żadnej zimy ani lata. Żaden dzień się nie powtórzy, nie ma dwóch podobnych nocy, dwóch tych samych pocałunków, dwóch jednakich spojrzeń w oczy. Wczoraj, kiedy twoje imię ktoś wymówił przy mnie głośno, tak mi było, jakby róża przez otwarte wpadła okno. Dziś, kiedy jesteśmy razem, odwróciłam twarz ku ścianie. Róża? Jak wygląda róża? Czy to kwiat? A może kamień? Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś - a więc musisz minąć. Miniesz - a więc to jest piękne. Uśmiechnięci, współobjęci spróbujemy szukać zgody, choć różnimy się od siebie jak dwie krople czystej wody. „ Nic dwa razy się nie zdarza" W. Szymborska NARRATOR 1 - Klaudia Skowrońska Dzisiejszy świat jest pełen niepokoju, żyjemy w czasach w którym często dochodzi do aktów terroru, agresji i przemocy. Nawet bliscy oddalają się od siebie, mówi się o kryzysie wartości, braku ideałów. Lekiem na wszelkie zło jest miłość, klucz, który otwiera zziębnięte serca, pozwala człowiekowi w pełni przeżywać jego człowieczeństwo. Jesteśmy tu razem bo połączyła nas poezja. Pragniemy dzielić się refleksją o tajemnicy przemijania i odkrywać w poetyckich strofach to, co dobre, piękne i nieprzemijające. Świadomość przemijania nie musi być bolesna. Może dać radość i spokój, że mamy jeszcze czas dopełnienie życia wartościami dla nas cennymi. Mamy czas na działanie, tworzenie, doskonalenie się, na dobro i miłość. Pamiętajmy: najważniejszy jest CZŁOWIEK Warto wsłuchać się w ciszę własnego serca i powiedzieć sobie: „Żyję nie tylko dla siebie, ale i dla innych” Recytator 9 – Wiktor Grzelaczyk Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście przychodzi jednocześnie jak patos i humor jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu jak dżwięk troche niezgrabny lub jak suchy ukłon żeby widziec naprawde zamykają oczy chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć kochamy wciąż za mało i stale za późno Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą „Spieszmy się kochać " J. Twardowski Recytator 10 – Marta Fesner Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość wszystko rozwiązała – Dlatego uwielbiam tę Miłość, Gdziekolwiek by przebywała. A, że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu, W którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe Pnie, Ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa I tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie. Więc, w takiej ciszy ukryty ja - liść, Oswobodzony od wiatru, Już się nie troskam o żaden z upadających dni, Gdy wiem, że wszystkie upadną. „ Miłość mi wszystko wyjaśniła” JP II Recytator 11 – Patrycja Jósiak Każdy Twój wyrok przyjmę twardy Przed mocą Twoją się ukorzę Ale chroń mnie, Panie, od pogardy Przed nienawiścią strzeż mnie, Boże Wszak Tyś jest niezmierzone dobro Którego nie wyrażą słowa Więc mnie od nienawiści obroń I od pogardy mnie zachowaj Co postanowisz, niech się ziści Niechaj się wola Twoja stanie Ale zbaw mnie od nienawiści I ocal mnie od pogardy Panie... „ Modlitwa o wschodzie słońca” J. Kaczmarski NARRATOR 2 - Marcelina Lutkowska Spójrzmy dziś na życie poprzez pryzmat doświadczeń, przeżyć i uczuć tych , którzy swoją poezją, twórczą pracą, a przede wszystkim pasją stawili życiu czoło. Zdawali jednocześnie egzamin losu sprawdzając w ten sposób wartość człowieczeństwa. Recytator 12 - Piotr Hodakiewicz ( czytanie) Przesłanie Pana Cogito Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę idź wyprostowany wśród tych co na kolanach wśród odwróconych plecami i obalonych w proch ocalałeś nie po to aby żyć masz mało czasu trzeba dać świadectwo bądź odważny gdy rozum zawodzi bądź odważny w ostatecznym rachunku jedynie to się liczy a Gniew twój bezsilny niech będzie jak morze ilekroć usłyszysz głos poniżonych i bitych niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę a kornik napisze twój uładzony życiorys i nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie strzeź się jednak dumy niepotrzebnej oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz powtarzaj: zostałem powołany - czyż nie było lepszych strzeż się oschłości serca kochaj źródło zaranne ptaka o nieznanym imieniu dąb zimowy światło na murze splendor nieba one nie potrzebują twego ciepłego oddechu są po to aby mówić: nikt cię nie pocieszy czuwaj - kiedy światło na górach daje znak - wstań i idź dopóki krew obraca w piersi twoją ciemną gwiazdę powtarzaj stare zaklęcia ludzkości bajki i legendy bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku idź bo tylko tak będziesz przyjęty do grona zimnych czaszek do grona twoich przodków: Gilgamesza Hektora Rolanda obrońców królestwa bez kresu i miasta popiołów „ Przesłanie Pana Cogito” Z. Herbert Bądź wierny Idź Recytator 13 - Kornelia Jankowska "Po co mi mówisz" Co mi mówisz górski strumieniu? W którym miejscu ze mną się spotkasz? Ze mną, który także przemijam?... Zatrzymaj się - to przemijanie ma sens! Potok się nie zdumiewa, lecz zdumiewa się człowiek! Kiedyś temu zdumieniu nadano imię "Adam". Zatrzymaj się... ...we mnie jest miejsce spotkania " z Przedwiecznym Słowem" Jeśli chcesz znaleźć źródło musisz iść do góry, pod prąd. Gdzie jesteś źródło? Cisza. Dlaczego milczysz? Jakże starannie ukryłeś tajemnicę twego początku. Pozwól mi wargi umoczyć w źródlanej wodzie, odczuć świeżość. „ Co mówisz górski strumieniu” JP II V. Utwór muzyczny - Rubik „Zaduma”( sens) - prezentacja multimedialna NARRATOR 1 - Klaudia Skowrońska Dla osób wierzących, śmierć jest tylko przejściem z życia doczesnego do życia wiecznego. Dla innych, śmierć to zamknięcie pewnej historii, to zjawisko nieodwracalne. Wiemy , że z każdym człowiekiem umiera cały, niejednokrotnie godzien opisania świat. Ale przecież „ Non omnis moria”- nie wszystek umrę. Nie każdy też pozostawia po sobie trwałe dzieła. Dla większości miejscem, gdzie mogą żyć po śmierci, jest pamięć tych, którzy pozostali – rodziny, znajomych, przyjaciół, uczniów. Tę pamięć trzeba wspierać, dzielić się nią z innymi. Dzięki temu zmarli będą żyli dłużej. A dzieła życia tych wielkich, których dziś przywołujemy, pozostaną w nas z pewnością na zawsze. VI. Utwór muzyczny Preisner „Nostalgia” w tle Recytator 14 - Paweł Kwieciński„Notatka „Życie – jedyny sposób aby obrastać liśćmi, łapać oddech na piasku, wzlatywać na skrzydłach, być psem, albo głaskać go po ciepłej sierści; odróżniać ból od wszystkiego co nim nie jest; mieścić się w wydarzeniach, podziewać w widokach, poszukiwać najmniejszej między omyłkami. Wyjątkowa okazja, żeby przez chwilę pamiętać, o czym się rozmawiało przy zgaszonej lampie; i żeby raz przynajmniej potknąć się o kamień, zmoknąć na którymś deszczu, zgubić klucze w trawie; i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze; i bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć”. „Notatka” W. Szymborska Recytator 15 - Cezary Strugliński W dzień końca świata Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji, Rybak naprawia błyszczącą sieć. Skaczą w morzu wesołe delfiny, Młode wróble czepiają się rynny I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć. W dzień końca świata Kobiety idą polem pod parasolkami, Pijak zasypia na brzegu trawnika, Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa, Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa I noc gwiaździstą odmyka. A którzy czekali błyskawic i gromów, Są zawiedzeni. A którzy czekali znaków i archanielskich trąb, Nie wierzą, że staje się już. Dopóki słońce i księżyc są w górze, Dopóki trzmiel nawiedza różę, Dopóki dzieci różowe się rodzą, Nikt nie wierzy, że staje się już. Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem, Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie, Powiada przewiązując pomidory: Innego końca świata nie będzie, Innego końca świata nie będzie. „ Koniec świata” Cz . Miłosz NARRATOR 2 Czesław Miłosz twierdził, że pamięć jest nam dana na znak – na znak wieczności. Kto spogląda w głąb własnej pamięci, odnajduje w niej wprawdzie nie samą nieśmiertelność- bo pamięć nie jest wiecznością- lecz pocieszający obraz nieśmiertelności. Związki między ludźmi trwają ponad granicami śmierci. Trwają przede wszystkim we wspomnieniach w przywoływanych pamięcią i domysłem zdarzeniach przeżytych osobiście i wyobrażonych. Czy zatem często myślimy o zmarłych, bliskich, dalekich, ważnych, wielkich o których wręcz należy pamięć. Recytator 16 - Monika Karnafel Mówiła że naprawdę można kochać umarłych bo właśnie oni są uparcie obecni nie zasypiają mają okrągły czas więc się nie spieszą spokojni ponieważ niczego nie wykończyli nawet gdyby się paliło nie zrywają się na równe nogi nie połykają tak jak my przerażonego sensu nie udają ani lepszych ani gorszych nie wydajemy o nich tysiąca sądów zawsze ci sami jak olcha do końca zielona znają nawet prywatny adres Pana Boga nie deklamują miłości ale pomagają znaleźć zagubione przedmioty nie starzeją się odmłodzeni przez śmierć nie straszą pustka pełną erudycji nie łączą świętości z apetytem bliżsi niż wtedy kiedy odjeżdżali na chwilkę przechodzą obok z niepostrzeżonym ciałem ocalili znacznie więcej niż duszę Ks. Jan Twardowski "O stale obecnych" NARRATOR 1- Klaudia Skowrońska Czy na świecie jest cokolwiek trwałego, cokolwiek, o czym można powiedzieć , że trwa? Czy nasze życie jest błahe? Człowiek żyje w trzech wymiarach: w świecie ludzi, rzeczy i przez nich ukształtowanej psychiki. W życiu doświadczamy uśmiechu fortuny, okrucieństwa, miłości, nieszczęścia, zniewolenia. Czym jest zatem życie? Jak żyć? Jaki jest sens życia? Jak odnaleźć cel, spełnienie i zadowolenie ze swojego życia. Jak znaleźć w sobie siłę, by osiągnąć coś, co będzie miało znaczenie w wieczności? Dużo pytań!!! Wielu ludzi ciągle się zastanawia, czym jest sens życia. Spoglądają na swoje życie i zastanawiają się, czemu ciągle odczuwają pustkę, choć osiągnęli w życiu to, czego pragnęli. Autor księgi Koheleta pisze, że Bóg stworzył nas dla celu, który jest o wiele większy, niż nasze doświadczenie tego, co tu i teraz .W głębi serca wiemy, że to, co tu i teraz nie jest jedyna dostępna dla nas rzeczywistością. W dzisiejszej poezji i prozie, nie odnajdziemy zapewne gotowych recept, a hamletowskie „być albo nie być” pozostanie dla wielu pytaniem retorycznym. Jedno wiemy na pewno, codzienność powinna umacniać nas w wierze, że życie nie tylko po to jest by brać. Aby żyć, siebie trzeba dać” VII. Utwór muzyczny „ Tolerancja” S. Sojka - prezentacja multimedialna Recytator 17 - Aleksandra Manieta Bo widzisz tu są tacy którzy się kochają i muszą się spotkać aby się ominąć bliscy i oddaleni jakby stali w lustrze piszą do siebie listy gorące i zimne rozchodzą się jak w śmiechu porzucone kwiaty by nie wiedzieć do końca czemu tak się stało są inni co się nawet po ciemku odnajdą lecz przejdą obok siebie bo nie śmią się spotkać tak czyści i spokojni jakby śnieg się zaczął byliby doskonali lecz wad im zabrakło bliscy boją się być blisko żeby nie być dalej niektórzy umierają-to znaczy już wiedzą miłości się nie szuka jest albo jej nie ma nikt z nas nie jest samotny tylko przez przypadek są i tacy co się na zawsze kochają i dopiero dlatego nie mogą być razem jak bażanty co nigdy nie chodzą parami można nawet zabłądzić lecz po drugiej stronie nasze drogi pocięte schodzą się z powrotem. „ Bliscy i oddaleni J. Twardowski NARRATOR 2- Marcelina Lutkowska Żyć pełnią życia to wejść w siebie, w swój świat wewnętrzny, budowany mocą czystej Indywidualności i z tego świata czerpać siły i wiedzę. Był to przywilej i umiejętności tych, których przywołujemy, Tych, którzy tak właśnie czynili. Niech Ci, którzy dzisiaj towarzyszyli nam w rozważaniach, staną się przewodnikami na życie. Pragnęlibyśmy także, aby dzieło ich życia pozostało…Dbajmy o to, pielęgnujmy pamięć! A My! Nie traćmy życia na sprawianie drugiemu człowiekowi przykrości. Pomagajmy bliźnim. Doceniajmy rodziców, przyjaciół i wszystkich pozostałych ludzi kroczących z nami krótką drogą życia. Starajmy się, aby i nas ktoś zachował w sercu. Recytator 2 - Patrycja Pietrala I tak przechodzą pokolenia- nadzy przychodzą na świat i nadzy wracają do ziemi, z której zostali wzięci;” Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz” A przecież nie cały umieram, to co we mnie niezniszczalne trwa! Zasypia Cmentarz i gasną znicze – Krzyż nad mogiłą otwarł ramiona – JA JESTEM ŻYCIEM ! - wszyscy recytatorzy Utwór muzyczny- " Modlitwa"- T. Nalepa - podczas utworu recytatorzy i widzowie wstają. Zakończenie : Helena Paździoch W przedstawieniu udział wzięli uczniowie należący do aktywu bibliotecznego recytatorzy- nazwiska narratorzy - nazwiska dekoratorzy - nazwiska obsługa informatyczna - Tomasz Wojtenko Bibliografia: Wykorzystano zasoby sieci Internert Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione.

Z głębokim smutkiem i żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci dra Emila Bieli nauczyciela języka polskiego, wychowawcy wielu pokoleń uczniów Szkoły Podstawowej nr 2 w Myślenicach, poety, prozaika oraz krytyka literackiego. Odszedł od nas człowiek, który całe swoje życie poświęcił wychowaniu młodzieży. Emila Bielę pożegnamy 21 kwietnia 2021 r. Będzie to, jak sam określił Jego „najstarsza droga świata” – cmentarz. Ten niezwykły człowiek jest nadal wzorem dla wielu swoich wychowanków, którzy pamiętając lekcje języka polskiego prowadzone przez dr. Emila Bielę, czerpią inspiracje z bogatego warsztatu Mistrza. Zapraszamy do przeczytania wspomnień o doktorze Emilu Bieli, absolwentów Szkoły Podstawowe nr 2 w Myślenicach. WSPOMNIENIE AGNIESZKI KWINTY – CAHN Kiedyś, w zamierzchłych czasach mojej młodości wpadłam na genialny pomysł utworzenia „stronnictwa” apolitycznego, które mogłoby przejąć przywództwo w mieście i wreszcie zamienić Myślenice w Cambridge albo chociaż Oxford albo jakąś inną Mekkę artystów i intelektualistów. Tworząc autorską listę przyszłych radnych, pierwsze kroki skierowałam rzecz jasna do doktora Bieli. Do dzisiaj wspominam to spotkanie z rozrzewnieniem. Prawdopodobieństwo powołania „Emila” do jakiejkolwiek polityki, nawet apolitycznej, równało się zeru, o czym oboje wiedzieliśmy jeszcze przed spotkaniem, ale cóż może być przyjemniejszego nad kilka godzin teoretyzowania o Arkadii, połączonego z piciem herbaty i pochłanianiem domowego ciasta! Wyszłam obarczona prezentami książkowymi, jak zwykle, i kilkoma adresami jakichś aktualnych wówczas konkursów literackich. Jak zwykle, bo bez względu na to, czy miałam lat osiem, osiemnaście czy trzydzieści osiem, każdego dnia mogłam się spodziewać, że nagle, na chodniku, w sklepie lub na placu zabaw zatrzyma mnie doktor Biela i wręczy mi wycinek z gazety lub zapisaną przez siebie małą karteczkę z informacją o konkursie na wiersz, opowiadanie, nowelę lub epopeję. Czasami wręczał ją bez słowa, uśmiechał się i odjeżdżał na swoim rowerze. Dzisiaj odjechał na zawsze. Aga Kwinta – Cahn, absolwentka Filologii polskiej i teatrologii na UJ, jedna z założycielek Stowarzyszenia Wspólnota Myslenice i jego wiceprezes. Od 2008 roku na emigracji, ukończyła kierunek Stosunki Żydowsko-Chrześcijańskie na wydziale Teologii Uniwersytetu Cambridge, obecnie jest dyrektorem szkoły żydowskiej Beth Shalom w Cambridge. Autorka, wraz z mężęm Martinem Cahn książki „Myślenice – śladami żydowskiego miasteczka. Spacerownik”. WSPOMNIENIE ROBERTA KASPRZYCKIEGO Doktor Emil Biela to, jak wiemy, postać niebanalna, nietuzinkowa, postać, nie bójmy się tego słowa, literacka. Trudno ją zatem opisać w ramach kilkudziesięciu akapitów, wypadałoby odwołać raczej do formy szerszej, w dodatku żeby „odpowiednie dać rzeczy słowo”, trzeba mieć talent na miarę Niziurskiego, Pilcha czy Schulza. Jako postać jest doktor Emil Biela zrośnięty z Myślenicami niczym szybkonogość z Achillesem – jak się zdaje, w Dwójce, do której uczęszczałem, świat dzielił się na Niego i resztę „gogów”. Zważmy jak bardzo niziurskie słowo „gog” bliskie jest angielskiemu „God”- doktor Emil Biela już wizualnie kojarzył nam się z Bogiem – wyglądem, siłą głosu, nieubłaganiem – zwłaszcza, że gdy jakiś delikwent darł paszczę na korytarzu, zawsze mógł liczyć na to, że zza drzwi wyłoni się mocarna dłoń „Bieli”, która wciągnie go do środka i zmusi do odstania kwadransika pod portretami wieszczów. W dodatku owa niemal boska wszechobecność przejawiała się w nawyku przemierzania Myślenic na rowerze – doktor Biela lubił zjawiać się znikąd, opromieniony blaskiem brody i błyskiem okularów. Jego uczniowie świetnie pamiętają charakterystyczne, zabawne powiedzonka i zachowania. Z drugiej strony była w nim jakaś groza i nieprzewidywalność żywiołu. Był nauczycielem totalnym, twórczym i – uwaga – niesprawiedliwym, ale i w tej niesprawiedliwości była metoda. Słusznie, choć wbrew kanonom pedagogiki, zakładał, iż nie wszyscy będziemy zarabiali piórem, nie wymagał więc od każdego tyle samo, ale jeśli w kimś namierzył talent literacki, lubił go piłować na talentu tego miarę. Jak pamiętamy Jego specjalnością było słynne łypnięcie zza okularów, na którego ironię odporny mógł być tylko absolutny cymbał. Dodajmy odwołania do przeżyć okresu dojrzewania: „Ech, dziewczyny ci się już śniją, a takie głupoty robisz”, względnie ryknięcie, wzmocnione walnięciem w katedrę, a otrzymamy obraz nauczyciela, który średnio pasuje do naszych mdłych czasów. Z drugiej strony stosował doktor Biela, zda się, proste techniki nauczania – klarowne prowadzenie zeszytu (z zapisywaniem na marginesie wyrazów ze słownika Kopalińskiego), wieczne doskonalenie rozprawki, uczenie się wierszy na pamięć, dodawanie do nich rzeczy dość rewolucyjnej – próby pisania własnych rymowanek, układanie melodii do wierszy klasycznych, i, pomysł fenomenalny – obowiązek obcowania z pismami literackimi (Życie Literackie, Tygodnik Kulturalny), który sprawiał, że jeszcze w szkole podstawowej można było się dowiedzieć kim jest, powiedzmy, Wisława Szymborska. Równie skuteczna była zabawa z gramatyką – codziennie pod tablicą stawał jeden człowiek, który rozbierał na części jedno zdanie – niby proste, a wiedza sama wskakiwała do głowy. Wiem, trochę tak się tu mądrzę jak biograf od siedmiu boleści, niemniej nieskromnie wyznam, iż nie znam osobnika, którego życie byłoby splecione z doktorem Bielą ciaśniejszą siateczką powiązań. Spotkałem Go jesienią roku 1980, kiedy, jak się zdaje, świeżo uzyskał tytuł doktora nauk humanistycznych, ja zaś świeżo przybyłem z Wielkopolski i trafiłem do szkoły im. Bohaterów Westerplatte, i od razu wiedziałem, że nie będzie zwyczajnie – okazało się, że klasę 5 „d” przejmie Emil Biela. Nie dość, że doktor, to jeszcze poeta, prozaik i krytyk literacki. Pominę fakt, iż w latach 1980-1984 był Emil Biela moim wychowawcą. Pominę fakt, iż w latach 1980-1984 był moim nauczycielem języka polskiego. Pominę fakt, że w latach 1982-1984 był opiekunem szkolnego pisma „Alfabet”, w którym jak się zdaje, po raz pierwszy udało mi się opublikować krótki felieton. Ważniejsze jest, co zdarzyło się potem – pewnie ze względu na dawne zależności służbowe, spotkawszy mnie w okolicach ZSTE, do którego zacząłem uczęszczać, wydał mi swego czasu polecenie prowadzenia dziennika, w którym pisał będę, „co mi się tam dzieje w głowie”. A że Myślenice miastem są przytulnym, co jakiś czas słyszałem pytanie „co z pisaniem?”, a kiedy już napisałem coś, co moim zdaniem miało sens, zawsze mogłem liczyć na uwagi w rodzaju „nielogiczne”, „nieładne”, „a co to właściwie znaczy???”, które doktor Biela wypisywał na marginesach moich wypocin swym charakterystycznie pochylonym pismem. Zresztą studia polonistyczne również wybrałem dzięki Niemu – interesowało mnie uczenie totalne, wszechstronne, uczenie „podszyte wychowawcą”, łączące literackie kompetencje z ojcowską wręcz troską, uczenie kojarzące się z postacią innego doktora – doktora Janusza Korczaka: z uczeniem i wychowywaniem opartym na szacunku do ucznia, na kształtowaniu go, a nie ociosywaniu, na uczeniu przez aktywny udział, nie kolorowanie zeszycików. Jakiś czas później dostałem od Pana Bieli kilka tekstów, które miały stać się piosenkami – niestety muzykę napisałem tylko do jednego z nich – „Chwała miastu w dolinie” – opiewającego, jakżeby inaczej, Myślenice. O ile kojarzę, publicznie wykonałem ją tylko raz, podczas koncertu w MDK, tuż po wygraniu przeze mnie Studenckiego Festiwalu Piosenki – czyli „śpiewałem Bielę”. Był zatem doktor Emil Biela moim wychowawcą, nauczycielem, wydawcą, poetą, do którego układałem melodie, recenzentem wieczoru poetyckiego, na którym w auli myślenickiego LO czytaliśmy swe wiersze z Marcinem Godawą, (obecnie księdzem, poetą, teologiem, profesorem Uniwersytetu Jana Pawła), recenzentem „Piosenek i Nie”, mego poetyckiego debiutu, ba, sprostował kiedyś w „Przekroju” tytuł mojego tekstu, i pomyśleć, że wszystko zaczęło się od lekcji polskiego. Dlatego za każdym razem gdy coś napisałem, nagrałem wydałem, niosłem to Doktorowi Bieli, tak, żeby słowa wracały do swego źródła. Bo, jakkolwiek poważnie to brzmi – bycie uczonym przez pedagoga, pisarza, poetę, było to chyba najpiękniejszym wychowywaniem, jakie otrzymałem – mówiono do mnie świetną, soczystą polszczyzną, pokazywano, że język ten służyć ma służyć mi na co dzień, że nie ma nic cenniejszego niż komunikowanie się i wieczne uczenie od innych. Żegnaj – Panie Emilu! Robert Kasprzycki – singer-songwriter, muzyk, poeta, kompozytor, tłumacz, felietonista i recenzent, absolwent Filologii polskiej na Akademii Pedagogicznej w Krakowie, autor piosenki „Niebo do wynajęcia”.

„Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych” ks. Jan Twardowski WSPOMNIENIE P. JÓZEFA BICZA – nauczyciela, wychowawcy, pedagoga i dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w Myślenicach 17 kwietnia pożegnamy P. Józefa Bicza, wieloletniego nauczyciela i dyrektora naszej szkoły. Józef Bicz pracował w SP nr 2 od 1961 roku, a funkcję dyrektora sprawował w latach 1968 – 1984. W niezwykle trudnych czasach przyszło Mu pełnić tę misję – w sytuacji, kiedy szkoła zaczynała dopiero funkcjonować. To dzięki P. Józefowi Biczowi szkoła otrzymała patrona i imię, z Jego inicjatywy zamówiono sztandar szkoły i wmurowano pierwszą marmurową tablicę pamiątkową. Taką właśnie działalnością P. Józef Bicz pozostawił w historii szkoły pięknie zapisaną kartę. Dziękujemy za Jego obecność, dbałość oraz zaangażowanie w tworzeniu czegoś, co dziś już nazywamy historią naszej szkoły. Za trud wniesiony w wychowanie uczniów i wsparcie podczas obchodów święta Szkoły Podstawowej nr 2. Zachęcamy do przeczytania listu, który P. Józef Bicz napisał do uczniów naszej szkoły. I choć był to rok 2009, to jednak przesłanie skierowane do młodzieży jest nadal aktualne.